Ε, τώρα δηλαδή με συγχωρείτε, αλλά όσο και αν τον αντιπαθείτε φαντάζομαι να εκτιμήσατε την εξαιρετική του πολιτική ευθύτητα, την διάυγεια και την καθαρότητα του λογου του, όσοι τον είδατε στο δελτίο του MEGA την Τρίτη στίς οχτώ και τέταρτο. Εξαιρετικός. Οσο συμπαθής και να είναι η Ντόρα δεν μπορεί να πεί κανείς οτι του έμοιασε. Ο άνθρωπος φυσάει. Είναι 92 αν δεν κάνω λάθος και η σκέψη του είναι κρύσταλλο, ένα κι΄ένα κάνουν δυό. Χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν και χωρίς να κολακεύει κανέναν λέει την γνώμη του και, κακά τα ψέμματα, ότι έχει πεί τα χρόνια τουλάχιστον που τον παρακολουθώ, είναι πάντα σωστά – και το αποδεικνύει ο Χρόνος.
Τώρα στέκεται στο πλευρό το Γιώργου Παπανδρέου αλλά και του Αντώνη Σαμαρά προτρέποντάς τον να στηρίξει με χίλια τον πρωθυπουργό στον δύσκολο αγώνα του. Διαφάνηκε πως η κυρίως αγωνία του είναι ποιά θα είναι η αντίδραση του κόσμου στα σκληρά (επιπλεόν και επιπλεόν και επιπλέον) μέτρα, με μια αριστερά μάλιστα που δεν έχει πιά έναν Φλωράκη να συνειδητοποιήσει το χαώδες κενό που χάσκει εμπρός μας αν δεν πάρουμε αυτά τα «πολύ σκληρά» μέτρα και δεν βρούμε και αναπτυξιακές λύσεις που θα αναζωογονήσουν την αγορά για να μπορέσουμε, με τα καλό, σε δυό-τρία χρόνια, να ξανασταθούμε στα πόδια μας. Αντ’ αυτού είναι μια «Β’΄Εθνικής» αριστερά, στελεχωμένη απο τυχάρπαστους μικρόπνοους μικροπολιτικούς που προσπαθούν να προσκομίσουν όσο όφελος μπορούν απο την καταρκύλα, σαν τον λύκο που στην αναμπουμπούλα χαίρεται.
Τον θαύμασα τον «επίτιμο» και με εντυπωσίασε για άλλη μια φορά. Είμαι βέβαιος πως λίγοι είναι αυτοί που συμφωνούν μαζί μου, ίσως και πολύ λίγοι. Αλλά σε μια χώρα όπου τα «πρωτογενή» Πρόσωπα (αυτά που το καλούπι τους φτιάχτηκε μόνο για έναν) είναι πιά σχεδόν ανύπαρκτο είδος, ο Μητσοτάκης είναι μια προσωπικότητα που αξίζει να του βγάλει κανείς ο καπέλλο. Την πιό δύσκολη μέρα για την κυβέρνηση, πάνω στην «ζύμωση» που προετοιμάζει την τελική αναγγελία των δραστικών περικοπών που θα αλλάξουν τη ζωή μας σχεδόν ριζικά, βγήκε στο κεντρικό δελτίο να στηρίξει την κυβερνηση του ΠΑΣΟΚ και να διευκρινήσει σε όσους «δεξιούς» τον ακούνε και τον αγαπάνε ακόμα οτι εδω δεν υπάρχουν περιθώρια για «μα» και «μού» και οτι τα πράγματα είναι όπως τα λέει ο Γιώργος και χειρότερα, πολύ χειρότερα πιθανόν. Γιατί όταν ο Πρωθυπουργός φτάνει να πεί οτι όχι 14ο, αλλά ούτε 4ο μισθό ή σύνταξη δεν μπορεί να εγγυηθεί οτι θα πληρώσει το δημόσιο (αν δεν βρεί να δανειστεί με κάπως λογικούς όρους), τότε είναι πιά σαφές οτι μπήκαμε πιά σε μια καινούργια εποχή που κανείς δεν ξέρει που θα οδηγήσει.
Στην ίδια δημοσιονομική κατάσταση είναι και η Μεγάλη Βρεττάνια: το έλλειμμα προϋπολογισμού της Βρετανίας είναι σχεδόν το ίδιο μεγάλο με αυτό της Ελλάδας, καθώς αμφότερα υπερβαίνουν το 12% του ΑΕΠ, αλλά κάτι τέτοιο μέχρι χτές δεν είχε φτάσει στα δικά μου αυτιά. Βέβαια εκεί, το φορολογικό σύστημα είναι λειτουργικό και αποδίδει, αλλά φαίνεται οτι δεν αρκεί ούτε γι’ αστείο. Η κραταία Στερλίνα διολισθαίνει συνεχώς, πάει για ισοτιμία με το Ευρώ και , όπως λένε οι αναλυτές, δεν θα εκπλαγούν αν καθόλου αν δούνε την Αγγλικη λίρα να διολισθαίνει μέχρι και στην ισοτιμία με το δολλάριο – κατά τίς εκτιμήσεις του οίκου Bloomberg βέβαια, όχι τίς δικές μου.
Αλλά ξέφυγα απο τον Μητσοτάκη. Πολλά λέγονται γι’ αυτόν και την «οικογενοιοκρατία» του, πολλά ακούγονται απο τούς εχθρικώς διακείμενους εντός και εκτός Ν.Δ, , το γεγονός πάντως είναι πως ο άνθρωπος είναι ο ΜΟΝΟΣ εν ενεργεία έμπειρος πολιτικός που, 75 χρόνια τώρα ζεί, μέρα με τη μέρα, την πραγματικότητα της Ελληνικής πολιτικής ζωής «απο μέσα».Κάτι θα ξέρει παραπάνω απο μένα και απο σένα και απο τούς χιλιάδες άλλους κονδυλοφόρους, σχολιαστές και «ειδικούς αναλυτές» που μοιάζουνε σαν νάχουνε χαθεί σ΄ένα λαβύριθνο χωρίς τελειωμό, αφού, πολύ απλά, δεν βγάζουν άκρη.
Οσο για τα μέτρα λίγο πολύ ξέρουμε πιά τι μας περιμένει – πρός το παρόν. Διότι θα ακολουθήσει και άλλο πακέττο αν οι στόχοι δεν επιτευχθούν με απολυτη πειθαρχία και αυστηρότητα. Μόνο μια απορία μου μένει ― πώς θα καταφέρει το διαλλυμένο απο τα δυό μεγάλα κόμματα Ελληνικό Κράτος με τούς ανύπαρκτους μηχανισμούς του, να φέρει είς πέρας το δύσκολο έργο που έχει μπροστά του με έναν Δημόσιο τομέα άθλιο, με ταμεία χερωκοπημένα, με ηθικό σκέτη πατσαβούρα, στελεχωμένο με διορισμένους του χαμουρητού που μέχρι να κουνήσουνε το ένα χέρι, βρωμάει το άλλο; Πως θα εντοπίσει τούς φοροφυγάδες; Πώς θα εισπράξει τους φόρους; Και τι θα κάνει που κάθε μέρα που περνάει δεκάδες μαγαζιά στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας κατεβάζουν ρολλά, κυρρήσουν πτώχευση και βάζουν λουκέττο;
Και τα αναπτυξιακά κίνητρα, το «όραμα», η προβολή στο μέλλον που θα μας ενεργοποιήσει να ανασυρθούμε απο την λασπουριά, απο που θα προέλθει;
Μακάρι να έχει ο Γιώργος Παπανδρέου στο κεφάλι του κάτι, γιατί όλοι οι άλλοι, σε όλα τα κόμματα, δεν έχουν. Είναι βεβαώς μάλλον απίθανο να συμβαίνει κάτι τέτοιο (εξ΄άλλου παραδέχτηκε οτι δεν έχει σκεφτεί «αναπτυξιακά», παλεύει απλώς να διασώσει την Ελλάδα απο την πτώχευση και την απόλυτη κατάρευση και καλά κάνει γιατί αυτή είναι απόλυτη προτεραιότητα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου